Verslag van Marieke de Ruiter (één van de lopers)
Hamburg – Rotterdam 580km.
De Roparun is een estafetteloop van meer dan 500 km van Parijs en Hamburg naar Rotterdam. Hierbij leveren mensen in teamverband een sportieve prestatie om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Het motto van de roparun is dan ook al jaren: “leven toevoegen aan de dagen, waar vaak geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven”.
Een roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus gemiddeld zo’n 70km lopen ofwel 1 ¾ marathon. Daarnaast bestaat team Sleen4life ook uit 5 fietsers, 3 chauffeurs, 2 navigators, 2 verzorgers en een fysiotherapeut en 4 mensen voor het basiskamp (catering e.d.). Het hele Sleen4life team wordt eigenlijk opgesplitst in 3 subteams: 2 loopteams en een basiskamp waar zich dan ook de derde chauffeur bevindt. Teams A en B, met elk 4 lopers, 2 fietsers, navigator en chauffeur wisselen elkaar elke keer af. Dus dat betekent dat team A eerst actief is en dat team B het rustende team is. Na 4 tot 5 uur wisselen de teams elkaar af en kan team A gaan rusten en is team B actief. In de rustperiode keert het team terug naar het basiskamp en kan daar dan eten, wordt gemasseerd, kan gaan slapen of in elk geval rusten. De lopers van het actieve team lopen om beurten 2 km en dat 4 tot 5 uur achter elkaar. Wij mochten de busjes van Drieluik Kinderopvang gebruiken en deze reden mee op het parcours. En vanuit dat busje werd om de 2 km gewisseld. De fietsers zaten dus 4 tot 5 uur achter elkaar op ’t zadel.
Zaterdag 7 juni was het dan echt zover, na anderhalf jaar voorbereiding en twee generale repetities, startte team A om 14.57 uur in Hamburg. Het was ontzettend mooi weer maar ook warm. Dat betekende genoeg drinken onderweg en lekker zweten. Team A bestond uit Daan en Koen Dreijer, Tom Koopman en Jelle Kerkdijk als lopers, Luuk Nieborg en Henk Voors de fietsploeg, Jans Kiers als navigator, Ageeth Kuipers als verzorger/ teamcaptain en Sander de Groot als chauffeur. Op dat moment verzamelden team B en team basiskamp zich in Sleen om van daaruit naar Duitsland te vertrekken. Team B bestond uit, Frits Soeters, Henk Kerkdijk, Richard Buls en Marieke de Ruiter (ik dus) als lopers, Sonja Oost als verzorger/Navigator, Teun de Lange als chauffeur en Jan Klasen, Kees van den Bosch en Annet Hordijk als fietser. Team basiskamp bestond uit, Bart Haan, Henk Lotterman, Siebren van der Weide, Jan Regtop, Henk Renting en Henk van der Hoek.
Ondanks de hitte liepen de mannen van team A in een behoorlijk tempo door en waren voor de geplande tijd op het wisselpunt. Gelukkig was team B daar ook ruimschoots op tijd en kon de navigatie worden omgezet van het ene busje naar het andere busje. Tegelijkertijd kon de eerste loper van team B aan de slag. En dat was ik. Op dat moment was het rond 20 uur en liep ik de avond in. Het was nog altijd rond de 24 graden maar het was heerlijk om te lopen. De omgeving tussen Hamburg en Bremen was glooiend en ook mooi, hoewel we daar als loper minder van meekregen dan de fietsers. Onze fietsploeg genoot met volle teugen van de omgeving en hadden tijdens het fietsen ook de tijd om af en toe kiekjes te nemen van het landschap. Na twee km stond het busje mij weer op te wachten en kon de volgende loper gaan lopen. Tijdens die pauze even sms’en met het thuisfront. Gelukkig letten Teun en Sonja wel op de route en het verkeer en ook nog op ons. Dus als loper konden we ons zoveel mogelijk alleen op het lopen concentreren. Hoewel we ook wel meekeken. Helemaal toen het donker werd en het busje een aantal km’s niet op het parcours van de lopers mocht komen en dus een alternatieve route moest rijden. Voor dat stuk was ook met de fietsers gewisseld en zat er een loper op de fiets zodat dat gedeelte van het parcours vanaf de fiets gewisseld konden worden. Het zogeheten run-bike-run. De alternatieve route stond niet heel duidelijk aangegeven zodat we de loper, fietsers en de route kwijt waren. Maar gelukkig door de goede navigatie en chauffeurswerk kwamen we onze verloren teammaten weer tegen. Inmiddels hadden Richard en Henk samen wel een behoorlijke afstand afgelegd. In Bremen was het tweede wisselpunt. Het basiskamp was daar opgebouwd aan de rand van de stad bij een landingsbaan. Jan Regtop had de macaroni al voor ons klaar en Henk van der Hoek stond klaar om te masseren. We hadden allemaal wel trek en de macaroni smaakte dan ook bijzonder goed. Het was inmiddels ook alweer 1 uur ‘s nachts. Na de macaroni en de verzorging zochten we onze slaapplek op in de touringcar. Het achterste gedeelte was ontdaan van stoelen en er lagen 8 matrassen, gesponsord door Bosma bedden. De touringcar werd gesponsord door Autobedrijf S. van der Weide, Assen Installatietechniek, Alert Adviseurs & Accountants en Freeland. Op het moment dat wij lagen werd door de mensen van het basiskamp het Drieluik busje weer voorzien van broodjes, fruit en vocht en werd de rest weer opgeruimd zodat we weer konden vertrekken naar het volgende basiskamp. Al rijdend konden we lekker blijven liggen en ook al sliep niemand echt die nacht, een enkele uitzondering daar gelaten, je rustte er toch wel wat van uit.
Tussen 5 en 6 was de volgende wissel. Het was weer licht en warm was het ook alweer. De veiligheidshesjes die we verplicht waren te dragen tussen 20 uur en 8 uur mochten gelukkig om 7 uur al uit. Onderweg werd een aantal andere teams ingehaald en ook wij werden door andere teams ingehaald. Een aantal teams liep in bijna hetzelfde tempo en kwamen we elke keer weer tegen. De sfeer in ons team was erg goed en de sfeer tussen de onderlinge teams was ook erg goed. Zondagmiddag liepen we dan rond 14 uur Sleen binnen. Voor ons allemaal een behoorlijk kippenvel moment en iedereen had dan ook een brok in zijn of haar keel. Geweldig die binnenkomst. Super ook, hoe Sleen versierd was met vlaggen en ballonnen en een echte rode loper. Ook de andere teams hebben genoten van deze binnenkomst en elke keer weer als een ander team zag dat ons team uit Sleen komt, kregen wij complimenten voor de binnenkomst in Sleen. Na Sleen gaan we op weg naar het Twenteland. In Geesteren stond mijn hele familie in de startblokken om ons binnen te halen. Dit was natuurlijk weer zo’n onvergetelijk moment. Mijn ouders, broers, schoonzussen, neven, nichten ooms en tantes. Iedereen leeft mee en dat alleen, is al zo fantastisch! Zo werd ons hele team door alle mensen om ons heen, thuis of onderweg, de tweede nacht in gedragen. Zo bereikten we dan Gelderland. In Warnsveld hadden de mensen allemaal glazenpotten met waxinelichtjes langs de weg gezet tot aan Zutphen, een prachtig gezicht. In Zutphen zaten de terrasjes in het centrum vol. Het was dan ook nog steeds erg aangenaam buiten. In het centrum lag een rode loper die ons over een verhoging leidde waar de burgermeester stond om ons te huldigen met een chocolade medaille. Een gezellige en gemoedelijke sfeer daar in Zutphen, maar wij moesten door richting Apeldoorn. In Apeldoorn voerde de route ons door het gemeentehuis, ook heel bijzonder. En dan op naar Uchelen waar wij weer gingen wisselen. Dit was rond 1.30uur ’s nachts. We waren allemaal wel moe en na even wat gedronken of gegeten te hebben zochten we onze slaapplek op. En toen sliepen we allemaal, wat een rust. Maar na twee uurtjes waren we ook allemaal wel weer min of meer wakker en vertrokken we met de bus naar de Betuwe. Gelukkig konden we blijven liggen en dommelden we nog wat. Ondertussen was het wat gaan regenen. Team A liep op dat moment en moest schuilen in het busje tijdens een heftige onweersbui.
Tijdens het power-slaapje hadden we allemaal weer energie opgedaan voor de laatste dag en de laatste twee etappes van deze roparun 2014. Rond 6 uur mocht ons team weer lopen. We liepen en fietsten toen door de Betuwe en kwamen erachter dat Nederland best heel veel mooie plekjes heeft. Dan mag team A voor het laatst lopen, ze moesten toen nog een traject afleggen van 40 km. Het verzoek was om het team van de turfrunners in te halen. Dit team komt uit de Zandpol en was drie uur voor ons gestart en we waren ze inmiddels behoorlijk dicht genaderd. Het leuke was dat zich in dit team collega’s van mij bevinden en dat geeft toch wel een gezonde rivaliteit. Op het laatste wisselpunt stond ook hun basiskamp en werd er over en weer geïnformeerd hoe het ging en wensten we elkaar een hele fijne slotetappe toe. Inmiddels waren we ze wel voorbij gelopen, dus dat was dan ook weer gelukt. Missie geslaagd. Ons team legde de laatste 30 km middels run- bike – run af. Alle lopers op de fiets en één lopende loper, wisselend om de 2 km. De basiskampbus en beide Drieluikbusjes gingen rechtstreeks naar Rotterdam naar een parkeerplaats en de rest van het gehele team ging van daaruit met de metro naar de Coolsingel. Vlak voor de laatste km werden we als geheel team herenigd en liepen wij gezamenlijk in wandelpas door de Finish. Maar tot die tijd moest er eerst nog 30 km afgelegd worden, geheel binnen de bebouwde kom. Overal stonden nu wel groepen mensen, muziekbandjes en was het gezellig. Zo ging dat laatste stuk snel voorbij en genoten we met volle teugen van al die juichende en feestende mensen langs de kant van de weg. 6 km voor de finish kwamen de 230 groepen van Parijs ook op de route en zo liepen we team aan team richting het eindpunt. Langs de Daniel de Hoed kliniek en het Erasmus medisch centrum en toen door naar de Erasmusbrug. Inmiddels was het dus erg druk geworden op de route en gingen we vanaf de Erasmusbrug wandelend verder naar het punt waar we herenigd zouden worden met het gehele team. De Coolsingel overal muziek en mensen langs de kant, alle teams genoten van de aandacht en herlaadden zich met nieuwe energie en zo naderden vele teams toch swingend het eindpunt.
Ik vond het een geweldige en bijzondere belevenis. We zijn in ons team van zaterdag tot maandagavond onafgebroken bij elkaar geweest en hebben samen een intens avontuur mogen beleven. Dat maakte dat wij elkaar dinsdag ook echt even hebben gemist en we allemaal af moesten kicken. Een mooi voorbeeld is dat wij op een rijtje tandenpoetsend langs de weg andere teams aanmoedigden. En als een stel pups vielen we dan op een hoopje in de bus in slaap die tweede nacht. Vaak hoor je, sport verbroederd, nu die ervaring hebben wij allen dit weekend zeker opgedaan.
Nog even leuk om te vertellen is dat onze teammaat Frits Soeters, vorig jaar zijn honderdste marathon gelopen heeft. Daarnaast heeft hij al negen keer de 60 van Texel gelopen en was dit zijn tweede Roparun. Nog zo’n topper is Sonja Oost zij is in het weekend na de roparun Nederlands kampioen atletiek masters op de 100 en 200 meter geworden. Beiden topatleten in hart en nieren.